Ιστορικό
Πάντα ο πατέρας μου ήταν ένας άνθρωπος που λάτρευε τον τρόπο ζωής των προγόνων του. Έχοντας και ο ίδιος ζήσει σε μια εποχή όπου ο κόσμος δεν είχε τις ανέσεις του σήμερα, όπου τα σπίτια δεν μοιάζουν σε τίποτα με τα πλήρως εξοπλισμένα σπίτια των ημερών μας , όπου τα παιδιά δεν είχαν τις ευκαιρίες που έχουμε εμείς για μόρφωση και επαφή με την τεχνολογία και που η φτώχια έκανε δύσκολη την επιβίωση, ένιωσε την ανάγκη να φτιάξει κάτι που να θυμίζει την εποχή εκείνη.
Ξεκίνησε αυτό το μουσείο, φτιάχνοντας στην αρχή ένα ελαιοτριβείο. Δούλεψε με πολλή αγάπη και με μεράκι αυτό που έφτιαχνε, αψηφώντας την κούραση και άλλες υποχρεώσεις.
Η ιδέα και μόνο ότι έτσι θα αναβίωνε κάτι από τα παιδικά του χρόνια,του κέντρισε τόσο πολύ το ενδιαφέρον που θέλησε δίπλα σε αυτό το ελαιοτριβείο να προσθέσει ακόμα ένα αντικείμενο, το οποίο με τη σειρά του φέρνοντας στο μυαλό τόσο όμορφες αναμνήσεις, "ζητούσε" ακόμα άλλο ένα. Χάριν των δωρεών που έκαναν πολλοί και των οικογενειακών κειμηλίων, στήθηκε αυτή η αίθουσα. Και ήταν πολλοί εκείνοι που έσπευσαν να βοηθήσουν.
Κάθε κομμάτι-θέμα της αίθουσας έχει και μια δική του ιστορία. Το κάθε αντικείμενο κουβαλάει τις αναμνήσεις των ανθρώπων που το χρησιμοποιούσαν, ενώ εύκολα κάποιος θα διακρίνει αναφορές σε συγκεκριμένα πρόσωπα και οικογένειες όπως για παράδειγμα το ξυλουργείο του Κ. Μπανέτη, και οι φωτογραφίες των ντόπιων εκείνη την εποχή.
Πραγματικά ακόμα και ο ίδιος ο πατέρας μου δεν είχε συνειδητοποιήσει την έκταση αυτού του δημιουργήματος, παρά μόνο όταν κάποιοι γνωστοί τον επαίνεσαν για ότι είχε φτιάξει. Στο μυαλό του είχε μόνο αυτό που τον έκανε να νιώθει καλά. Και τι ήταν αυτό? Να μην αφήσει την ιστορία του να χαθεί. Δεν είχε σημασία αν θα έπρεπε να κουραστεί , αρκεί που θα ζούσε ξανά εκείνα τα δύσκολα μα ωραία χρόνια.
Και τότε σκέφτηκε ότι αυτό πρέπει να το δει ο κόσμος. Να θυμηθούν όσοι ξέχασαν τις δεκαετίες του 20-50, να αναπολήσουν την απλότητα εκείνης της κοινωνίας, αλλά το σημαντικότερο, να μάθουν στα παιδιά.
Να δείξουν στα παιδιά τους τον τρόπο ζωής των παππούδων τους, να τους διδάξουν την παράδοση του τόπου τους και να προσπαθήσουν να μπουν στο πνεύμα της εποχής εκείνης. Και όλοι γνωρίζουμε ότι η γνώση της ιστορίας μας, των παραδόσεων ,των ηθών και των εθίμων του τόπου μας είναι τα στοιχεία αυτά που δίνουν παιδεία στον άνθρωπο, συνείδηση και σεβασμό στην ύπαρξή μας, αρχές στον τρόπο ζωής μας και ταυτότητα στο λαό μας..
Θεωρώ, ότι η λαογραφική αυτή έκθεση θα αποτελέσει ερέθισμα για την επαφή των νέων με το παρελθόν τους και επισκέψεις ιδιαίτερης εκπαιδευτικής σημασίας για τα σχολεία του νομού μας και όχι μόνο, μιας και τα εκθέματα παρουσιάζουν μεγάλο ιστορικό – πολιτισμικό ακόμα και αρχαιολογικό ενδιαφέρον, το καθένα ξεχωριστά
Ελπίζω ερχόμενοι στο μουσείο να μπείτε στο πνεύμα του ανθρώπου που το δημιούργησε και να αφεθείτε στο «άρωμα» μιας άλλης εποχής. Είναι πραγματικά άξιο της επίσκεψής σας.
Βλάχου Σοφία
Nisea Magazine article
Spiros Vlachos is a man with a mission. In creating his private museum in Acharavi he tells us his motivation was to “present to the world, in the best way that I could the way of life many years ago. To bring to mind great memories of the past, and to show young people items used at that time. So that we understand how people lived some 50-100 years ago. The memory of our ancestors and our history is something that should be kept intact, no matter how modern our lifestyle.”
Spiro’s daughter Sofia takes up the story. “My father has always been a lover of our ancestors way of life. Having lived in an era where people did not have the comforts of today, when homes were nothing like the fully equipped houses of we have now, where children didn’t have the opportunities we have for education and when poverty made survival difficult. He felt a need to build something reminiscent of that time.
He began the museum by first trying to find an old olive press, he worked tirelessly to find and restore it, regardless of fatigue and his other work obligations. The very idea that the museum would revive something from the past stimulated so much interest, that he then decided to try and find other things that would evoke memories. Many people donated family relics and slowly the museum began to take shape. Each item has its own value and place in history, carrying with it the memories of the people who once owned it. References, and old photographs of that time accompany many of the pieces, so that families are able to distinguish many of the better-known locals.
I don’t think my father actually realized the extent of his creation. Praise wasn’t his driving force, he wanted to create something that made him feel good, and not to leave history to become lost. He worked tirelessly to create his dream, and then decided that he should share his creation with the world. So that society could recollect, but also so that children could learn by understanding the lifestyle of their ancestors. Not just to respect their culture and tradition but to allow them to enter into the spirit of that life. In the hope that their knowledge of history, tradition, morals and customs will give an added element of education in human conscience and respect for lifestyle and identity”.
The Vlachou family would like to thank everyone who made donations to their museum and in so helped make it possible.
Πάντα ο πατέρας μου ήταν ένας άνθρωπος που λάτρευε τον τρόπο ζωής των προγόνων του. Έχοντας και ο ίδιος ζήσει σε μια εποχή όπου ο κόσμος δεν είχε τις ανέσεις του σήμερα, όπου τα σπίτια δεν μοιάζουν σε τίποτα με τα πλήρως εξοπλισμένα σπίτια των ημερών μας , όπου τα παιδιά δεν είχαν τις ευκαιρίες που έχουμε εμείς για μόρφωση και επαφή με την τεχνολογία και που η φτώχια έκανε δύσκολη την επιβίωση, ένιωσε την ανάγκη να φτιάξει κάτι που να θυμίζει την εποχή εκείνη.
Ξεκίνησε αυτό το μουσείο, φτιάχνοντας στην αρχή ένα ελαιοτριβείο. Δούλεψε με πολλή αγάπη και με μεράκι αυτό που έφτιαχνε, αψηφώντας την κούραση και άλλες υποχρεώσεις.
Η ιδέα και μόνο ότι έτσι θα αναβίωνε κάτι από τα παιδικά του χρόνια,του κέντρισε τόσο πολύ το ενδιαφέρον που θέλησε δίπλα σε αυτό το ελαιοτριβείο να προσθέσει ακόμα ένα αντικείμενο, το οποίο με τη σειρά του φέρνοντας στο μυαλό τόσο όμορφες αναμνήσεις, "ζητούσε" ακόμα άλλο ένα. Χάριν των δωρεών που έκαναν πολλοί και των οικογενειακών κειμηλίων, στήθηκε αυτή η αίθουσα. Και ήταν πολλοί εκείνοι που έσπευσαν να βοηθήσουν.
Κάθε κομμάτι-θέμα της αίθουσας έχει και μια δική του ιστορία. Το κάθε αντικείμενο κουβαλάει τις αναμνήσεις των ανθρώπων που το χρησιμοποιούσαν, ενώ εύκολα κάποιος θα διακρίνει αναφορές σε συγκεκριμένα πρόσωπα και οικογένειες όπως για παράδειγμα το ξυλουργείο του Κ. Μπανέτη, και οι φωτογραφίες των ντόπιων εκείνη την εποχή.
Πραγματικά ακόμα και ο ίδιος ο πατέρας μου δεν είχε συνειδητοποιήσει την έκταση αυτού του δημιουργήματος, παρά μόνο όταν κάποιοι γνωστοί τον επαίνεσαν για ότι είχε φτιάξει. Στο μυαλό του είχε μόνο αυτό που τον έκανε να νιώθει καλά. Και τι ήταν αυτό? Να μην αφήσει την ιστορία του να χαθεί. Δεν είχε σημασία αν θα έπρεπε να κουραστεί , αρκεί που θα ζούσε ξανά εκείνα τα δύσκολα μα ωραία χρόνια.
Και τότε σκέφτηκε ότι αυτό πρέπει να το δει ο κόσμος. Να θυμηθούν όσοι ξέχασαν τις δεκαετίες του 20-50, να αναπολήσουν την απλότητα εκείνης της κοινωνίας, αλλά το σημαντικότερο, να μάθουν στα παιδιά.
Να δείξουν στα παιδιά τους τον τρόπο ζωής των παππούδων τους, να τους διδάξουν την παράδοση του τόπου τους και να προσπαθήσουν να μπουν στο πνεύμα της εποχής εκείνης. Και όλοι γνωρίζουμε ότι η γνώση της ιστορίας μας, των παραδόσεων ,των ηθών και των εθίμων του τόπου μας είναι τα στοιχεία αυτά που δίνουν παιδεία στον άνθρωπο, συνείδηση και σεβασμό στην ύπαρξή μας, αρχές στον τρόπο ζωής μας και ταυτότητα στο λαό μας..
Θεωρώ, ότι η λαογραφική αυτή έκθεση θα αποτελέσει ερέθισμα για την επαφή των νέων με το παρελθόν τους και επισκέψεις ιδιαίτερης εκπαιδευτικής σημασίας για τα σχολεία του νομού μας και όχι μόνο, μιας και τα εκθέματα παρουσιάζουν μεγάλο ιστορικό – πολιτισμικό ακόμα και αρχαιολογικό ενδιαφέρον, το καθένα ξεχωριστά
Ελπίζω ερχόμενοι στο μουσείο να μπείτε στο πνεύμα του ανθρώπου που το δημιούργησε και να αφεθείτε στο «άρωμα» μιας άλλης εποχής. Είναι πραγματικά άξιο της επίσκεψής σας.
Βλάχου Σοφία
Nisea Magazine article
Spiros Vlachos is a man with a mission. In creating his private museum in Acharavi he tells us his motivation was to “present to the world, in the best way that I could the way of life many years ago. To bring to mind great memories of the past, and to show young people items used at that time. So that we understand how people lived some 50-100 years ago. The memory of our ancestors and our history is something that should be kept intact, no matter how modern our lifestyle.”
Spiro’s daughter Sofia takes up the story. “My father has always been a lover of our ancestors way of life. Having lived in an era where people did not have the comforts of today, when homes were nothing like the fully equipped houses of we have now, where children didn’t have the opportunities we have for education and when poverty made survival difficult. He felt a need to build something reminiscent of that time.
He began the museum by first trying to find an old olive press, he worked tirelessly to find and restore it, regardless of fatigue and his other work obligations. The very idea that the museum would revive something from the past stimulated so much interest, that he then decided to try and find other things that would evoke memories. Many people donated family relics and slowly the museum began to take shape. Each item has its own value and place in history, carrying with it the memories of the people who once owned it. References, and old photographs of that time accompany many of the pieces, so that families are able to distinguish many of the better-known locals.
I don’t think my father actually realized the extent of his creation. Praise wasn’t his driving force, he wanted to create something that made him feel good, and not to leave history to become lost. He worked tirelessly to create his dream, and then decided that he should share his creation with the world. So that society could recollect, but also so that children could learn by understanding the lifestyle of their ancestors. Not just to respect their culture and tradition but to allow them to enter into the spirit of that life. In the hope that their knowledge of history, tradition, morals and customs will give an added element of education in human conscience and respect for lifestyle and identity”.
The Vlachou family would like to thank everyone who made donations to their museum and in so helped make it possible.
